Het trio in La Paz

Claire is een meisje uit Den Bosch. We werden een steeds hechter trio. Op een ochtend kwam ze naast me in bed liggen met buikpijn. Het afscheid naderde en dat was voelbaar. Haar reis was verder uitgestippeld met als eindbestemming Brazilië. Een land, veel te duur voor ons pepperminds salaris budget. Het was een emotionele ochtend voor lieve claire, met uiteindelijk de vraag of ze toch met ons mee kon reizen. NATUURLIJK CLAIRE. Saar was op dat moment op het water met Elsa, in hun zwanenwaterfietsen. Met een grote glimlach zochten we Saar op, om haar het goede nieuws te vertellen.

Dezelfde middag nog hebben we de bus gepakt naar La Paz. En iedereen die beweerd heeft dat deze route bijzonder mooi is, had zoveel gelijk. We reden dwars door de Andes en vlak langs active vulkanen. Het voelde alsof mijn maag 360 graden was gedraaid. Eindelijk dacht ik niet na over het verleden of de toekomst. Ik kon alles over me heen laten komen, en alles van binnen voelen. En ik voelde het in elke mini atoom. Beter dan een orgasme, en langduriger.

De zon ging langzaam onder en in de verte zagen we 3 kinderen achter een kudde schapen rennen. Zo bevrijdend. Alsof ik geen menselijke beperkingen had. Ookal had ik ze (waarschijnlijk) nog steeds.

Eenmaal aangekomen in La Paz, waren we terug in de realiteit. We reden eerst door een aantal arme wijken met nep lijken aan de lantarenpalen. In bijv. Mexico schijnen dit echte mensen te zijn. De drugsbendes doen dit om elkaar af te schrikken en hun territorium af te bakenen. Alhoewel de lijken hier levensecht leken in de schemering van de avond, wilden we graag geloven dat ze idd nep waren.

Na een aantal dagen sightseeing La Paz en een aantal nachten in het party hostel ""Wild Rover" geslapen te hebben (een uitdaging opzich in een dorm met 25 bedden), pakten we onze spullen in om onze reis te vervolgen. Eenmaal aangekomen bij de bus, kregen we te horen dat La Paz bezet was. Niemand kon La Paz meer uit. Op straat was overal vuurwerk. Het veel gebruikte zinnetje onder backpackers finally made sense: "the best thing about La Paz is leaving". Gelukkig waren we met een groep, dus onveilig voelde ik me niet. Mensen zijn hier ook helemaal niet gemeen ofzo. Als je je boodschappen ergens laat liggen, komen zelfs de armste locals nog achter je aangerend om ze terug te geven.

Inmiddels dag 6 in La Paz. Elke dag pakten we onze spullen in, checkten uit en gingen met volle moed naar het busstation. Net als de rest van de bevolking. Elke dag werden we opnieuw teleurgesteld. De Hostels raakten overvol en dus sliepen we elke nacht ergens anders. Inmiddels kenden we dus een groot deel van de vastzittende backpacker in La Paz. Het werd een kleine community midden in een miljoenenstad.

Toen we ons in Hostel Bacoo voor de zoveelste keer voorstelden, kwamen we erachter dat we voor het eerst niet de jongsten waren. Vier Deense jongens met een gemiddelde leeftijd van 19 jaar. Daarbij komt dat we ook weer gesport hebben. De tafeltennistafel was een hele happening en ook een serieuze work out in dit zuurstofklimaat. Om even aan te geven hoe hoog we zitten: het glas van mijn horloge is zojuist gesprongen.

Een boliviaanse homo met blond gestijld haar en een leuk meisje gaven "The free red cap tour". We hadden een leuke groep, lekker weer en kregen naast boeiende historische weetjes ook een heleboel tips voor bijv. lekker en goedkoop eten. Ook werden onze trieste vermoedens bevestigd. In bijna elke straat kun je dode lama feutussen kopen. Ze zijn al volgroeid en de meesten hebben zelfs een vachtje. De mensen hier geloven dat er genezende krachten vrijkomen bij het offeren van deze feutussen. Het ziet er heel luguber uit. We eindigden in een heel hoog gebouw, wat uitkeek over de hele stad. Er was een mogelijkheid tot abseilen/bungeejumpen. Het lukte een Duitse jongen mij ervan te overtuigen. Maar dan niet zomaar abseilen. Wordt vervolgd...

Zo blij als dat ik was met mijn nieuwe aankoop: de alpaca muts. Hij was nieuw en dus bleef hij de hele dag/nacht op. Ook toen we naar het Hard Rock café gingen. Mijn nieuwe muts was erg populair, ongevraagd pakten mensen hem van mijn hoofd en zetten hem zelf op. Naast de muts en een aantal sieraden, heb ik op de markt ook een alpaca trui gekocht. Alpaca is trouwens een soort lama. Het wol is heerlijk warm en zacht. Vandaar dat ik nu in die trui leef.

Op dit moment zitten we in een nederlands restaurant. En we mogen trots zijn hoor! Goed eten. Ook was de service de vorige keer zo goed dat we een bedankbrief hebben geschreven. En nu worden we dus als prinsessen bediend. Toch zitten we onderuitgezakt met onze appelkruimeltaart opschoot, als oude oma´s een boek te lezen op de zaterdagavond.