Tocando la guitarra en un restaurante

Elke ochtend opnieuw, waren we buitenadem van het optrekken van onze broek. Zo ijl was de lucht. Wel zorgde het voor veel grappige momenten.

De Zweden uit Lima hadden ons een berichtje gestuurd dat ze in Cusco waren gearriveerd. We zouden gaan meeten op de markt. Wat betreft dat laatste, had ik er een hard hoofd in. De zoektocht in een immens complex doolhof aan straten. Maar we waren er nog niet of we kwamen ze al tegen. Samen veel Lama`s gespot en –jawel- pure chocolade pannenkoeken gegeten. En of dat nog niet genoeg was, kwamen we ook nog een andere jongen tegen die we kenden uit Lima. Een echte reünie dus.

Het was weekend! We hoefden niet naar school en we besloten samen met de zweden paarden te huren en zelf de natuur en ruïnes te bekijken. Ik zei heel stoer dat ik een echt wild paard wilde, en dat kreeg ik. Hij bleef maar galoperen, wat ik wel leuk vond. In the middle of nowhere bij een oud vrouwtje wat gegeten met een heel mooi uitzicht. De perfecte plek om chille gesprekken te voeren. Het engels was geen beperking maar juist een verrijking. Ik kon mijn gedachten goed verwoorden en overbrengen. Althans zo voelde dat. Het was een hele fijne dag.

Daarbij komt dat die avond (by far) de beste avond was tot nu toe. Lucas, Pablo, Sara en ik hebben samen opgetreden in een restaurantje. Deze keer was het geen spontane of geïmproviseerde actie maar een serieus optreden met voorbedachten raden. Het eten was hier heerlijk maar vooral ook duur. Oftewel alleen weggelegd voor de rijkere burger. Alhoewel er ook een aantal backpackers zaten onder het mom van ''been there, done that'' of gewoon voor de vibe, entourage en de bandjes. Bijna alle vrijwilligers waren erbij en ook hebben we het groepje macho mannen achterin, stil gekregen. Wat ik persoonlijk, als ik heel eerlijk ben, wel als een achievement zag.

Op advies van onze Israelische kamergenoot had ik mijn nieuwe rode jurkje aangedaan. Deze was een groot succes in de salsabar. Mijn belangstelling voor Shakira, haar manier van dansen en het vele oefenen op mijn kamer kwamen van pas. Zero alcohol, veel water en vooral blijven dansen. Ik heb nog nooit zoveel gezweet en genoten tegelijkertijd. Sara was nog steeds een beetje ziek en wilde naar bed. Na haar veilig te hebben afgeleverd, besloot ik op de uitnodiging van het locale bandje in te gaan, om me te introduceren in het bruisende nachtleven van Cusco.

Elientje, alles wat je daar nu over zou willen zeggen maakt het zoveel minder cool dus houd het bij de onvergetelijke herinneringen. De vrouwen, de mannen, de bas die tot diep in je hart doordrong, de haarlok voor je oog doorweekt van het zweet, het geluid van de Peruaanse houten fluit, de Spaanse woorden in je oren, de passie op de dansvloer, je borsten gedrukt tegen een Argentijns torso en het gevoel van kracht vanuit je tenen en benen bekroop je gehele lichaam. Nog nooit voelde ik me zo fearless. De kracht en inspiratie om ineens heel veel te gaan doen in dit leven. Maar het voelde wel dubbel. Waarom had mijn ego deze boost nodig? Het losmaken van ego trip dingen zoals aandacht, daar wilde ik juist vanaf. Je echt inleven in andere en echt oprecht zijn, niet voor de beloning maar omdat het eerlijk is, is toch veel meer waard? Het klinkt zo mooi, maar ik ben nog lang niet zo ver dat ik mijn leven heb gegeven aan andere. Ik weet het niet zeker maar denk dat, dat mij op lange termijn de meeste voldoening zou geven en het dichts bij de kern, die ik liefde noem, zou brengen. Het gegeven dat ik nog niet zo goed aanvoel (of wil aanvoelen) waar die lijn ligt tussen mijn ego en mijn echte kern van innerlijk weten, maakt het lastig om daar ook helemaal voor te gaan. Zeker weten doe ik wel dat vrolijk en lief zijn heel belangrijk is. Die avond veel locale connecties kunnen leggen.

Die zondag een beetje een dipje. Je beleeft emoties hier zo intens. Gister voelde ik me nog super stoer, maar mede daarom was ik dus te laat om een vriend uit te zwaaien die ochtend. Die middag ging Lucas ook nog eens weg naar Bolivia. We hadden afgesproken daar te meeten. Maar het komen, intens bevriend raken en het afscheid nemen van deze nieuwe amigos werd me op die dag een beetje te veel.