Copacabana en Isla del Sol

Copacabana is echt een mini dorpje. Iedereen kent iedereen en we kwamen amper toeristen tegen. Een klein badplaatsje met heel veel leuke markjes en restaurantjes. Ook het feit dat je hier 1 euro betaald voor een heel menu, doet het eten nog beter smaken. Na herrenigd te zijn met onze lieve Claire, zijn we samen de markt op gegaan. Om fruit, kruiden, verse kaas, chocolade en veel verschillende soorten groenten te kopen. We hadden na lange tijd namelijk eindelijk een prima keuken i.p.v. een camping gashoudertje. Samen hebben we een 3 gangen menu bereid. Heel gezond en leuk om te doen, zeker aangezien het buiten hard tekeer ging. Omweer en regen. Lang nagetafeld dus en genoten van de mooie luchten en Lake Titicaca.

Veel mensen hier waren enthousiast over het eiland "Isla del Sol". Ook volgens de Lonely Planet was het een van de highlights van Peru. Het locale pondje stopte bij elk klein eilandje om voedsel, water, etc af te geven. Wij stapten uit bij Isla del Sol. Een groter eiland met aan de ene kant veel kleurrijke bloemen, bomen en heel veel dieren. Aan de andere kant was het droog en bijna woestijnachtig. De meeste toeristen onder ons bleven bij het noorden en gingen aan het eind van de dag weer terug. Wij wilde het gokje wagen om naar het zuiden te lopen en daar een slaapplek te vinden. We leerden een Zweeds meisje kennen en binnen enkele minuten overtuigden we haar van ons idee.

Het was een zware tocht met veel bergen. Ik wilde een beetje doorlopen en verderop kwam ik een jongen uit Ecuador tegen. Samen hebben we die middag opgetrokken en het eiland verkend. Hij had zijn studie pshychologie net afgerond, de studie die ik wil gaan doen. We hadden het voor het eerst eens niet over: waar kom je vandaan? Waar ga je heen? We hadden een discussie over dé waarheid en intuitie. Na 4 uur lopen kwamen we het eerste huisje/hostel tegen. Een laaste poging me ervan te overtuigen mee te gaan naar La paz vond plaats. Maar ik vertelde hem dat ik op het eiland zou slapen samen met mijn travelmates. En hier wilde wachten in de hoop dat ze hier langs zouden komen. Hij schoof me een spaans geschreven brief in de handen. We namen afscheid en ik ging even zitten in het zonnetje. Achteraf had ik dat beter niet kunnen doen. Al snel viel ik in slaap en 1,5 uur later werd ik wakker gemaakt door een ezel. Het viel me nu pas op dat ik niet heel dicht bij het bewandelde pad lag, maar best ver naar beneden was gelopen. Door de struikjes was ik niet zichtbaar als ik plat lag. Ik wist niet of de meiden me al gepasseerd waren of niet. Na een tijdje besloot ik zelf verder te gaan naar het "dorpje". Maar na 1,5u rond gelopen te hebben in een dropje van niet meer dan 10 huizen wist ik zeker dat ze hier niet waren. Inmiddels wist wel iedereen dat ik opzoek was naar 3 blonde meisjes. Toen ze eenmaal gearriveerd waren kwam het oude mannetje op me afgerend: "Tu amigos llegamos".

Het eiland was zo ontzettend mooi en we begrepen dan ook niet waarom hier niet meer mensen woonden. Die avond werd alles duidelijk. Het was ijskoud en er was geen elektriciteit. Het stormde en waaide zo hard dat de deur, het raam en de muur van de kamer bewogen. Ook begrepen we waarom het hostel zo goedkoop was... er zaten beestjes in ons bed.

De volgende dag maakte een hoop goed. We gingen naar het puntje van het eiland. Je kon de omliggende eilanden met sneeuw op de toppen, zien liggen. Net toen er een toeristenboot aankwam, was ik een poging aan het doen om te zwemmen in het ijskoude meer. Ze keken vermakelijk toe met hun fleece vesten, sjaals, mutsen en handschoenen aan. Om mezelf het lijden te besparen, sprong ik er in 1 keer in. Ik kreeg een warm applaus. Het enige warme aan dit avontuur.

Nog helemaal verwilderd zagen we eruit en jahoor, eenmaal terug in Copacabana kwamen we de Zweden weer tegen. We hadden afgesproken te meeten in Copacabana om samen verder te reizen door Bolivia. Na een heerlijke douch, zijn we wat gaan drinken samen. Toen nog moe en niet wetend dat dit een rare avond zou worden. We waren in een soort salsabarretje beland. De mannen zaten aan de bier en waren te vinden rondom de pooltafel, de vrouwen dansden. Een groepje oudere vrouwen gingen helemaal los op de dansvloer. Ik vond het er wel gezellig uitzien en deed mee. Het was zeker goed voor mijn lachspieren. We kregen steeds meer bekijks en op dat moment vroeg een van de zweden het nummer LOCA van Shakira aan. Dat voor mij een gevoel van nostalgie uit mijn jeugd teweeg bracht. Een meisje van ongeveer 16 jaar was geobsedeerd en volgde me met de camera van haar mobiel. Een oudere jongen ging ernaast staan met zijn mobiel. Het voelde een beetje gênant tegenover de andere backpackers en ik besloot bij hun te gaan zitten. Maar dat maakte het alleen maar erger. Ze vroegen of ze met me op de foto mochten en een jongen vroeg zelfs om mijn handtekening, alsof ze voor het eerst een vrouw zagen. Ook de ober kwam met allemaal gratis drankjes. Tsss elien doe eens niet zo arrogant. Je mag hier alleen aan denken als je je weer eens futloos, doelloos en lelijk voelt.

Maar goed ik ben dus helemaal niet z'n drinker. Daar wordt mijn reactie vermogen zo langzaam van en verlies ik de totale feeling van het leven. Tegen Cava (of een goede rode wijn), tapas en een ondergaande zon daarentegen, zou ik geen nee zeggen. Maar in een discotheek zal je toch met iets anders moeten komen om, me om je vinger te kunnen winden. Het is op zich best mogelijk met een gin tonic, ondeugende glimlach en de juiste aanrakingen.

Ooit was ik een tijdje verliefd en zelfs daar twijfel ik aan. Wel kan ik me heel erg aangetrokken voelen tot iemand, maar dat kan ook zo snel weer weg gaan. Dat voelt zo leeg omdat het vervangbaar is. Ik heb alleen nog maar sex gehad met mijn exen, en 1 toekomstige ex. Aan wie ik soms moet denken als ik in de bus zit met mijn oortjes in. Dan vraag ik me af wat dat betekende, voor wie ik het bijzonderst ben, en wie voor mij het bijzonderst is.