De verborgen Inca stad Machu Picchu

Heel vroeg opgestaan en gelukkig voelde ik me al iets beter. Ik mocht niet ziek zijn want samen met Violetta, Ellen en Sara waren we onderweg naar Machu Picchu! De Nederlanders uit Texel waren een weekje in Bolivia geweest, die zouden we bij Machu Picchu weer zien. Ook ontmoeten we een meisje in de bus, Megan. Het klikte goed en we reisden samen verder.
Na een aantal steile ravijnen voelde Violetta zich niet zo lekker en ging voorin zitten. Een Braziliaan kwam naast me zitten. Alhoewel hij er heel Europees uitzag, kon hij dus geen woord engels. Onze ``spaanse`` gesprek ging dus al gauw over in het uitwisselen en luisteren van muziek.

Na 8 uur in de bus gezeten te hebben kon de 2 daagse jungle tocht dan eindelijk beginnen. De Braziliaan bleek niet alleen te zijn. Hij had een hele braziliaanse vriendengroep en samen zijn we de jungle ingegaan. Bomen, bomen, rivieren, veel modder, insecten, insecten en nog eens insecten. Ook was ik even vergeten hoeveel regen er valt in een regenwoud. We hadden geen gids, alleen de Brazilianen die we netjes volgden. Het werd donker en overal zagen we fireflies. Zo vet. Waarschijnlijk is dat ook de reden geweest dat we de verkeerde kant op zijn gelopen. Het was echt pikdonker en we konden slechts 2 meter voor ons zien dankzij onze zaklamp. Wel hoorden we geluiden. Het was een leuke spanning, toch waren we erg blij toen we de lichtjes van onze slaapplek bereikten.
Vies eten volgde, waardoor alles er een uur later weer uitkwam.

Midden in de nacht opgestaan om de zonsopgang bij machu picchu te kunnen zien. Geen zonsopgang voor ons. Het was helemaal bewolkt en mistig. Je kon een paar meter voor je uitkijken en that`s it. Na helemaal nat geregend te zijn kwam de zon dan eindelijk door. Het zou hier best magisch kunnen zijn maar die sfeer werd een beetje verpest door geïrriteerde mensen die snel-snel op de foto wilden met Machu Picchu.