Leggo'

Nu begint het pas echt. We hadden een appartement, warme douches, een pinpas die het deed op de automaten, metrokaart, een telefoon met simkaart en beltegoed. Maar vooral het feit dat we in NY gewoon engels konden spreken was heel fijn. Eenmaal aangekomen in Lima hadden we niets van dit meer. 11 uur `s avonds en daar stonden we. Zero plannen voor de komende maanden en het avontuur kon beginnen.

Ze hebben hier dus allemaal van die jongens met honden, die rondlopen om waarschijnlijk drugs op te sporen. En Jahoor saar maakte er nog grapjes over. Heel enthousiast en kwispelend kwam de eerste op ons afgerend. Toen kon ik er nog om lachen maar nadat ze tot drie keer toe mijn tas hadden doorzocht en andere reizigers me heel verdacht aankeken vond ik al die honden even niet zo leuk meer. We moesten formeel blijven en alles heel serieus nemen, was ons verteld. En het hielp idd; De honden en douane lieten ons met rust. Ze hebben alleen wel mijn appel afgepakt. Na wat vertraging dan eindelijk Lima in.

We zouden de volgende dag de bus naar Cusco nemen, maarja welcome to Latin America. Toen we daar eenmaal aankwamen konden we dus niet meer mee. Nu hadden we ten minste tijd om een simkaart en beltegoed te kopen. Aangezien echt niemand hier engels spreekt, kwam het erop neer dat wij spaans moesten spreken. Na heel vaak doorverwezen te zijn hadden we nog steeds geen simkaart. Wel veel nieuwe woorden geleerd en dat heeft ons beloond. Eerst in de vorm van een simkaart en later het beltegoed.

Na pizza in het parkje gegeten te hebben, vroegen we het meisje waarmee we aan de praat waren geraakt om een taxi/bus terug. Zij kende wel iemand met een auto en via via belande we dus in iets wat je niet eens een auto kunt noemen. Overal zaten gaten in de deur en de onderkant rammelde alsof het er elk moment af zou kunnen vallen. Een cubaans muziekje op en gaan met die banaan. I felt alive.

Nieuwe dag nieuwe kansen. Opnieuw stonden we bij de chaotische bussen met onze spullen en niet heel veel cash op zak want de pinautomaten deden het allemaal niet meer die dag. En wat ik persoonlijk al verwacht had: We konden opnieuw niet mee met de bus. Wel hebben we eindelijk een geldig kaartje kunnen krijgen voor de volgende dag. Saar ging even het verwerkingsproces in. Na een aantal maatschappijen ``gesproken`` te hebben kon ook saar erom lachen. Fuck it.. living the good life in Lima. Hostel 1900 it is.

Op het moment zitten we dus in de bus! Een rit van 24 uur met nu al bizarre uitzichten. Dit wordt zeker genieten. Alhoewel we gelijk in slaap vielen toen we erin zaten. We hebben vannacht op het dak van het hostel gebarbequed met 2 andere nederlanders, 4 zweden en een aantal locals. Het klikte heel goed, dus besloten we in Cusco te meeten en samen verder te reizen.

In het hostel sliepen we op een kamer met 8 mensen en nog veel meer kakkerlakken. Naast ons sliepen twee Canadese peace makers. Wat een lieve mensen waren dat. Back home achter mijn computertje, kon ik vaak gefascineerd zijn door YouTube filmpjes van dansers en bijbehorende danspasjes. De grap was dat ik dankzij youtube de tango heb kunnen dansen die avond. Daarnaast een aantal nieuwe gave blues riffs geleerd voor op mijn gitaar. Heel rauw en zonder schaamte durfde ik er in deze vertrouwde omgeving voor te gaan. Al liep het volgens de Zweedse Victor langzaam maar zeker over in een soort zoete Norah Jones country versie.